Gijs denkt

Het juk van de welvaart: een race tegen de klok (met toevoeging over vernielingen en culinaire verleidingen)

Onze samenleving is doordrenkt van welvaart, maar deze overvloed heeft een keerzijde. We lijken gevangen in een vicieuze cirkel waarin we constant streven naar meer, beter, groter. Deze onophoudelijke drang naar perfectie en overvloed creëert een cultuur van spanning, stress en continue ontlading, die zich op diverse manieren manifesteert.

De gekte van de entertainmentindustrie: Neem bijvoorbeeld de sportwereld. Voetbalwedstrijden zijn uitgegroeid tot massaspektakels, waarbij de prijzen voor kaartjes de pan uit rijzen. De verwachtingen en belangen zijn enorm, wat leidt tot steeds strengere beveiliging en faciliteiten. Commercie speelt een steeds grotere rol, met reclames op tv, social media en langs de weg die ons constant bestoken met boodschappen over wat we zouden moeten bezitten en doen. Dit alles draagt bij aan een sfeer van hysterie en competitiedrang.

De illusie van perfectie: Deze drang naar meer zien we ook terug in het dagelijks leven. Jongeren zoeken extreme ontlading in feesten met drugs en overmatig alcoholgebruik. Supermarkten en winkels presenteren een geïdealiseerd beeld van gezondheid, waarbij consumenten worden verleid tot de aankoop van talloze producten, vaak met misleidende claims. Gewoon is allang niet meer normaal. We worden constant geconfronteerd met beelden van perfectie, waardoor we onszelf en onze levens constant afmeten aan een onhaalbare standaard.

De falende overheid en de stress van de zorg: Terwijl de druk op individuen toeneemt, lijkt de overheid steeds meer tekort te schieten. De gezondheidszorg, ooit een collectief goed, wordt steeds meer een individuele verantwoordelijkheid. Hoge eigen risico’s en dure aanvullende verzekeringen maken de zorg ontoegankelijk voor velen. Dit leidt tot extra stress en financiële onzekerheid. Het voorbeeld van je bekende die na een fietsongeval herhaaldelijk haar bloeddruk moest laten meten in het ziekenhuis, illustreert perfect de inefficiëntie en de onnodige kosten die dit met zich meebrengt. Elke meting tikt aan op het eigen risico, wat de toch al stressvolle situatie alleen maar verergert.

De ontlading in destructie: buitenproportionele vernielingen: Een ander zorgwekkend aspect van deze maatschappelijke spanning is de toename van buitenproportionele vernielingen. Deze destructie komt op verschillende momenten tot uiting:

• Demonstraties: Wat begon als een uiting van onvrede of protest, ontaardt steeds vaker in geweld en vernieling van openbare en private eigendommen. De grens tussen demonstreren en rellen vervaagt, waarbij de schade vaak niet in verhouding staat tot het oorspronkelijke protest.
• Wedstrijden: De emoties rondom sportwedstrijden, met name voetbal, lopen regelmatig hoog op. Dit resulteert niet alleen in ongeregeldheden tussen supporters, maar ook in vernielingen in en rondom stadions en in de openbare ruimte.
• Jaarwisseling: De jaarwisseling, traditioneel een moment van feest en vreugde, wordt steeds vaker overschaduwd door grootschalige vernielingen en geweld tegen hulpverleners. Het afsteken van vuurwerk ontaardt in vandalisme en het in gevaar brengen van de openbare veiligheid.

Deze excessen zijn een symptoom van een dieperliggend probleem. Ze tonen een gebrek aan verbinding, frustratie en een zoektocht naar ontlading in een maatschappij die steeds meer druk uitoefent.

De culinaire verleiding: lekkerder eten, meer eten: De overvloed aan culinaire inspiratie op televisie en social media heeft geleid tot een ware explosie van verfijnde recepten en culinaire hoogstandjes. Eten is meer dan alleen brandstof; het is een beleving geworden. Deze ontwikkeling heeft echter ook een keerzijde. Doordat alles steeds lekkerder wordt, eten we steeds meer en vaker. De constante verleiding van heerlijke gerechten en snacks draagt bij aan de toenemende problemen met overgewicht. Het is fijn om van lekker eten te genieten, maar de vraag is of we nog in staat zijn om met mate te consumeren. De retorische vraag “Kun je nog je veters vastknopen zonder je adem in te houden?” is een pijnlijke constatering van de fysieke gevolgen van deze overvloed.

De prijs van de welvaart: Wat we zien is een maatschappij waarin de welvaart paradoxaal genoeg leidt tot onwelbevinden. De constante druk om te presteren, consumeren, te voldoen aan onrealistische verwachtingen én de constante verleiding van culinaire genot, eist zijn tol. We betalen een hoge prijs voor onze welvaart: stress, burn-outs, angst, een gevoel van vervreemding, toenemende destructie én gezondheidsproblemen door overconsumptie. De vraag is of deze race tegen de klok nog wel houdbaar is. Moeten we niet op zoek naar een nieuwe definitie van welvaart, waarin welzijn, verbinding, respect voor elkaar en onze omgeving én een gezonde levensstijl centraal staan in plaats van materiële overvloed en constante prestatiedrang? Het is tijd om kritisch te kijken naar de gekte die ons omringt en te streven naar een meer evenwichtige en gezonde samenleving.